جلب حمایت برای مخالفان ونزوئلا
به‌نظر می‌رسید که ترامپ چندان علاقه‌ای به بحث و گفت‌و‌گو درباره ونزوئلا ندارد که علت آن بعداً در همان روز معلوم شد. ترامپ اعلام کرد توافقی درباره پایان دادن به تعطیلی دولت (به خاطر اختلاف برسر بودجه ساخت دیوار مرزی با مکزیک) حاصل شده است؛ موضوعی که باعث شد طیف‌های مختلف سیاسی کشور چنین تصمیمی را تسلیم شدن کامل او در پروژه ساخت دیوار مرزی مکزیک تفسیر کنند. تعجبی نداشت که او آن روز حال روحی مساعدی نداشت. تصمیم گرفتم با منوچین که به خاطر موضوعی بار دیگر در کالیفرنیا بود، تماس بگیرم و او نیز موافقت کرد «حال که حکومت جدید را تأیید کرده‌ایم»، باید تحریم‌های نفتی را نیز اعمال کنیم. به پمپئو زنگ زدم تا او را از خبر خوش موافقت منوچین آگاه کنم. پمپئو گفت، وزیر خارجه ونزوئلا روز شنبه برای شرکت در جلسه شورای امنیت سازمان ملل که به درخواست ما و برخی دیگر از کشورها برگزار می‌شد، به نیویورک خواهد آمد. هر دوی ما فکر می‌کردیم که این سفر می‌تواند فرصتی را فراهم کند تا پمپئو به تنهایی با او دیدار کند و بدون اینکه مأموران دون پایه همراه او چیزی بشنوند، از نقطه نظرات وزیر درباره مسائل کشورش آگاه شود. این همان کاری بود که در رابطه با دیگر ونزوئلایی‌ها حین مأموریت‌های دیپلماتیک آنها در سراسر جهان انجام می‌دادیم. از آنجایی که تقریباً مطمئن بودیم روسیه و احتمالاً چین قطعنامه درخواستی ما در شورای امنیت را درباره ونزوئلا وتو خواهند کرد انتظار چندانی از نشست این شورا نداشتیم اما محل خوبی برای جلب حمایت برای مخالفان ونزوئلا بود. گوایدو نیز همان روز با درخواست از کوبا برای خارج کردن نیروهایش از ونزوئلا و بازگرداندن آنها به کشور‌شان به ما کمک کرد. روز شنبه 26 ژانویه، شورای امنیت ساعت 9 صبح تشکیل جلسه داد و پمپئو در سخنان خود در این جلسه به حکومت مادورو حمله کرد. اعضای اروپایی شورا گفتند که مادورو هشت روز فرصت دارد تا تاریخ انتخابات جدید را اعلام کند و در غیر این صورت همه آنها گوایدو را به رسمیت خواهند شناخت. این یک پیشرفت قابل توجه درباره موضعی بود که فکر می‌کردیم اروپا اتخاذ خواهد کرد. روسیه این نشست را به‌عنوان تلاشی برای کودتا محکوم و مشخصاً از من به‌دلیل دعوت به مصادره اموال دولت ونزوئلا «به سبک بولشویک‌ها»، انتقاد کرد (این خود افتخاری برای من بود!). این انتقادات نشان داد که ما با پیگیری موضوع نفت و تلاش برای شکستن سلطه انحصاری رژیم مادورو بر صنعت نفت ونزوئلا در مسیر درستی حرکت می‌کنیم. یکی از خبرهای بالقوه مهم این بود که وابسته نظامی ونزوئلا در واشنگتن وفاداری خود را به گوایدو اعلام کرد. این جدایی و جدایی افراد دیگر از رژیم، حامیان جدیدی را برای مخالفان ایجاد کرد و اکنون مخالفان دولت مادورو به‌عنوان یک روند معمول در چنین شرایطی، خواستار این بودند که سایر مقامات نظامی و غیرنظامی که هنوز در ونزوئلا بسر می‌بردند از رژیم جدا شوند تا آنها بتوانند معارضان بیشتری را در میان خود داشته باشند.

پیشگفتار مترجم
کتابی که ترجمه فارسی آن به مرور به شکل پاورقی روزانه، در روزنامه وزین «ایران» منتشر خواهد شد، «الروایه المفقوده» یا به زبان فارسی «روایت گمشده» نام دارد که دربرگیرنده خاطرات «فاروق الشرع» وزیر خارجه سابق سوریه از بیش از دو دهه مسئولیت خود در عرصه سیاست خارجی این کشور تا هنگام درگذشت «حافظ اسد» رئیس‌جمهوری فقید سوریه است. «فاروق الشرع» مسئولیت‌های سفیر سوریه در ایتالیا (۱۹۷۶ تا ۱۹۸۰)، وزیر مشاور در امور خارجی (۱۹۸۰ تا ۱۹۸۴)، وزیر خارجه (۱۹۸۴ تا ۲۰۰۶)، معاون اول رئیس‌جمهوری (۲۰۰۶ تا ۲۰۱۲)، عضو رهبری کشوری حزب بعث سوریه (۲۰۰۰ تا ۲۰۱۳) را برعهده داشته و از این تاریخ، عملاً بازنشسته شده است.
مترجم کتاب در سه دهه گذشته همواره تحولات جهان عرب و سوریه را از نزدیک دنبال کرده و چهار سال از بهترین ایام کاری خود را نیز از سال ۱۳۷۷ تا ۱۳۸۱، به‌عنوان دیپلمات در سفارت جمهوری اسلامی ایران در دمشق گذرانده و در سال های اخیر به علت مسئولیت خود در عرصه سیاست خارجی، در ارتباط مستقیم با سوریه و مسائل این کشور بوده است.
اینک که پس از چند سال کارگری دیپلماتیک، به خلوت کتابخانه خود بازگشته و بار دیگر مجالی برای خواندن و نوشتن یافته است، از جمله مسئولیت‌های وجدانی خود را کمک به تولید ادبیات سیاسی بازگوکننده واقعیت‌های سوریه به زبان شیرین فارسی و دُر دری می‌داند. واقعیت این است که با وجود روابط ممتاز و متداوم ایران و سوریه در بیش از چهار دهه پس از پیروزی انقلاب اسلامی و نقش برجسته ایران در سال های اخیر در کمک به دولت سوریه برای مهار بحران یک دهه اخیر این کشور، متأسفانه ادبیات سیاسی وزین مرتبط با این کشور در زبان فارسی بسیار محدود است. این آسیب در برخی یا بسیاری دیگر از حوزه‌های مهم سیاست خارجی ایران نیز وجود دارد و نیازمند تدبیر مناسب و جبران مافات است. امیدوارم ترجمه کتاب حاضر بتواند در این چارچوب مفید واقع شود و قدمی هرچند کوچک در یک مسیر درست باشد.
سوریه معاصر در ایران و جهان بیش و پیش از هر چیز به نام «حافظ اسد» رئیس‌جمهوری پیشین این کشور (۱۹۷۰ تا ۲۰۰۰) شناخته شده است. «حافظ اسد» از نگاه دوست و دشمن، نابغه‌ای در دنیای سیاست بود که توانست از دل اقلیت مطرود علوی در جامعه سوریه، برآید و پله‌های ترقی را در سیاست داخلی کشورش تا ریاست جمهوری، طی و سیاست متلاطم و بی‌ثبات داخلی سوریه را که پیامد کودتا‌های پی‌در‌پی و سوء مدیریت فاحش در تدبیر امور کشور بود، مدیریت و با در پیش گرفتن یک سیاست خارجی فعال و مؤثر، سوریه؛ یک کشور معمولی جهان عرب را به یک ضلع از مثلث قدرت عربی در کنار مصر و عربستان تبدیل و سه دهه بر کشورش حکومت کند.
کتاب خاطرات «فاروق الشرع» از این نظر اهمیت دارد که تصویری دست اول و نزدیک، از درون ساختار تصمیم‌سازی سیاست خارجی سوریه در دوران «حافظ اسد» ارائه و به خواننده کمک می‌کند تا با نحوه سیاست ورزی سوریه «اسد» در عرصه پرتلاطم خاورمیانه و جهان در سه دهه پایانی قرن بیستم میلادی آشنا شود. هوشمندی «حافظ اسد» در حوزه سیاست خارجی، در پرونده‌های مختلف سیاست خارجی سوریه قابل ردیابی و بررسی است و اطلاعات موجود در کتاب حاضر نیز می‌تواند مواد خام مهمی برای این کار در اختیار گذارد.

تونی باربر؛دبیر بخش اروپای فایننشال تایمز
 ‌مترجم:زهره صفاری
روابط هیچ کشور غربی با روسیه بیش از آلمان درگیر وقایع تاریخی نیست. ژوئن امسال هشتادمین سالگرد حمله نازی‌ها به شوروی سابق، مقدمه یک جنگ تمام عیار است که همچنان نه تنها چهره آلمان را تحت تأثیر قرار داده که قضاوت‌های سنگینی را نیز بر روسیه تحمیل کرده است.
اما هیچ یک از اینها نتوانسته توجیهی برای قضاوت‌های بیمارگونه مصاحبه «فرانک والتر اشتاین‌مایر»، رئیس جمهوری آلمان درباره روابط کشورش با روسیه شود. او در گفت‌و‌گو با یکی از روزنامه‌ها از پروژه خط لوله گازی «نورد استریم 2» که گاز روسیه را از طریق دریای بالتیک به آلمان می‌رساند دفاع و از آن به‌عنوان یکی از پل‌های ارتباطی میان روسیه و اروپا با‌وجود شکاف‌های دیپلماتیک و امنیتی یاد کرد.
«اشتاین‌مایر» معتقد است «برای ما آلمان‌ها، ابعاد دیگری نیز بیش از 20 میلیون کشته شوروی در جنگ جهانی دوم وجود دارد اما این نمی‌تواند اشتباهات سیاسی روسیه امروز را توجیه کند و باید نگاهی وسیع‌تر داشته باشیم.» اما آنچه در این میان تعبیر «اشتاین‌مایر» برای «نورد استریم2» به‌عنوان غرامت معنوی به روسیه را زیر سؤال می‌برد این است که او هیچ کشور دیگری را که در فاصله سال‌های 1939 تا 1945 در تجاوز نازی‌ها آسیب دیدند  نام نبرده است. درست است که روسیه جانشین قانونی شوروی در شورای امنیت سازمان ملل است اما در این میان اوکراین نیز وجود دارد. در عین حال فهرست کشورهای اروپایی که آلمان از منظر معنوی به آنها بدهکار است بسیار طولانی و فراتر از مرزهای شوروی سابق خواهد بود. اما آنچه مسلم است «نورد استریم 2» در حال تکمیل شدن است و از آنجا که تهدیدی حاکمیتی یا نظامی نیز در پس آن قرار ندارد هیچ قدرتی قادر به متوقف کردن آن نخواهد بود. با این حال آنچه در ذهن سران کشورهای میان آلمان و روسیه می‌گذرد، گمانه‌های نادیده انگاشتن نگرانی هایشان از سوی برلین است.
با این حال در آلمان این همکاری از حمایت احزاب برخوردار است. «آنگلا مرکل» صدراعظم آلمان گرچه همچنان بر تحریم اتحادیه اروپا بر روسیه به‌دلیل اشغال کریمه در سال 2014 و مداخله نظامی در جنوب شرق اوکراین پایبند است اما او «نورد استریم 2» را نیز حمایت می‌کند. «آرمین لاشت» رهبر جدید حزب او(دموکرات مسیحی) نیز با وجود انتقاد به پوتین، چندان اختلاف نظری با مرکل ندارد.
«هایکو ماس» وزیر خارجه سوسیال دموکرات آلمان نیز معتقد است کشورهای غربی نباید روسیه را به سمت همکاری‌های اقتصادی و نظامی مشترک بیشتر با چین سوق دهند و از این بابت به «نورد استریم2» نگاه مثبتی دارد. این دیدگاه برای پوپولیست‌های راست افراطی و چپ گرایان آلمان نیز با‌وجود مخالفت‌ها با حزب حاکم برقرار است.
اما در اینجا این سؤال مطرح است که کرملین چه به آلمان خواهد داد؟ در سال 2015، «بوندستاگ»، پارلمان مرکزی فدرال آلمان هدف حمله سایبری قرار گرفت که کارشناسان، روسیه را در پس آن می‌دانستند. چهار سال بعد یک رهبر شورشی چچنی در برلین کشته شد که آن نیز به دولت روسیه نسبت داده شد. حال اینکه آیا روابط اقتصادی و انرژی روسیه با آلمان تا چه حد می‌تواند بر امنیت اروپایی تأثیرگذار باشد دست‌کم در دوران پوتین مشخص نیست اما سیاستمداران آلمانی باید به جای فکر کردن به غرامت معنوی کشورشان به روسیه، این سؤال را از خود بپرسند که «نورد استریم2» و دیگر پل‌های ارتباطی با روسیه چه دستاورد ارزشمندی برای آنها خواهد داشت.                                                 
 منبع: Financial Times

گروه جهان/ برخورد دست‌کم 3 راکت به مقر هوایی امریکا در اربیل عراق یک پیمانکار را به کام مرگ کشاند و 9 تن از جمله چندین امریکایی را نیز روانه بیمارستان کرد.
به گزارش شبکه خبری «الجزیره»، این حمله که یکی از شدیدترین حملات به ائتلاف امریکایی در یک سال گذشته بود، در واپسین ساعات دوشنبه، از منطقه‌ای در جنوب اربیل و در نزدیکی مرز کرکوک هدایت شده بود و در بسیاری از مناطق مسکونی منطقه نیز احساس شد. ساعاتی پس از این حمله گروه مبارز عراقی «سرایا اولیا الدم» با صدور بیانیه‌ای مسئولیت این اقدام را برعهده گرفت و در بیانیه‌ای اعلام کرد اشغالگران امریکایی در هیچ نقطه‌ای از خاک عراق ایمن نخواهند بود.
در حالی که به نوشته «نیویورک تایمز»، بسیاری از تحلیلگران این حمله را محکی برای چگونگی واکنش دولت جدید امریکا می‌دانستند، «آنتونی بلینکن»، وزیر خارجه امریکا در بیانیه‌ای ضمن ابراز همدردی با خانواده قربانی و مجروحان این حادثه، با اعلام خشم امریکا از این اقدام، از همکاری با سران کردستان برای یافتن عوامل این حادثه خبر داد. در همین حال «برهم صالح»، رئیس جمهوری عراق نیز در توئیتی این حمله را تحرکی خطرناک و اقدامی تروریستی خواند. مصطفی الکاظمی، نخست‌وزیر این کشور نیز با محکومیت این حمله، دستور تشکیل کمیته مشترک با اقلیم برای تحقیقات در این باره را صادر کرد. به نوشته «الجزیره»، «واینه ماروتو»، سخنگوی ائتلاف امریکایی با تأیید کشف خودروی حمل راکت‌ها و مرگ یک پیمانکار خارجی، از بیان هویت و ملیت او امتناع کرد.
این حمله در حالی رخ داده است که فرودگاه اربیل به عنوان مقر نظامیان خارجی ائتلاف بین‌المللی مبارزه با داعش مورد استفاده قرار داشته و به ندرت مورد حمله قرار گرفته است. به نوشته «فرانس پرس»، «جنین هنیس پلاسخارت»، نماینده ویژه دبیر کل سازمان ملل در عراق نیز با محکومیت این حمله گفت: این اقدامات تهدیدی جدی برای ثبات منطقه است و عراق باید در مقابل این اقدامات خصمانه محافظت شود. دولت اقلیم کردستان نیز با اعلام وضعیت قرمز در منطقه از ساکنان مناطق مسکونی خواست در خانه‌هایشان بمانند و آرامش خود را حفظ کنند. همچنین تمامی پروازهای ورودی و خروجی فرودگاه اربیل تا ساعت‌ها به حالت تعلیق درآمد. پیش‌تر نیز در دسامبر سال 2019 در حمله راکتی به مقر امریکا در کرکوک یک پیمانکار امریکایی کشته و در حمله مارس سال گذشته نیز یک سرباز و یک پیمانکار امریکایی و یک سرباز بریتانیایی کشته شدند. پس از این حملات «دونالد ترامپ» عراق را به تشدید تحرکات امریکا در منطقه به خاطر عبور از خط قرمز‌های این کشور تهدید کرد.

بنفشه غلامی/ دو روز پس از روایت متفاوت ترکیه و پ ک ک از کشته شدن 13 شهروند ترکیه در شمال عراق، پیام تسلیت امریکا به آنکارا بابت این رویداد، تبدیل به فصل جدید اختلاف دو کشور شد. ترکیه سفیر امریکا در کشورش را فراخوانده و واشنگتن را متهم به حمایت از پ ک ک کرده و اردوغان نیز به امریکا هشدار داده یا کنار این کشور باشد یا رو به روی آن. این در حالی است که اختلافات دو کشور بر سر سامانه اس 400 نیز همچنان به قوت خود باقی است.
به گزارش سایت شبکه خبری «الجزیره»، دور جدید اختلافات ترکیه و امریکا از روز یکشنبه آغاز شد. زمانی که آنکارا از پایان عملیات «پنجه عقاب 2» که از بامداد چهارشنبه هفته پیش آغاز شده بود، خبر داد و اعلام کرد، در جریان این عملیات، زمانی که ارتش ترکیه اقدام به ورود به یکی از مقرهای پ ک ک در شمال عراق کرد، موفق به کشف اجساد 13 شهروند ترکیه شد که پیشتر توسط حزب کارگران کردستان ربوده شده و با شروع عملیات «پنجه عقاب 2» توسط آنان کشته شده بودند. بلافاصله اندکی پس از انتشار این خبر حزب کارگران کردستان در بیانیه‌ای اعلام کرد که شهروندان ترکیه را نکشته است. این بیانیه تأکید می‌کرد، این افراد در حملات هوایی ترکیه علیه پ ک ک کشته شدند.
وزارت خارجه امریکا در پی این رویداد و روایت‌های متفاوت آن، پیام تسلیتی منتشر کرد که در آن تأکید شده یود: «بابت کشته شدن 13 شهروند ترکیه در کردستان عراق متأسف هستیم و به ترکیه که متحد ما در ناتو است و خانواده‌های قربانیان تسلیت می‌گوییم. اگر کشته شدن این شهروندان توسط پ ک ک درست باشد، آن را محکوم می‌کنیم.»  بخش دوم این پیام تسلیت و تأکید بر اینکه اگر حمله توسط پ‌ک‌ک انجام شده باشد، محکوم می‌شود، باعث خشم ترکیه شد که در چند سال گذشته نیز بابت همکاری‌های امریکا با نیروهای کرد شمال سوریه خشمگین بوده است. وزارت خارجه ترکیه یکشنبه شب «دیوید سترفیلد»، سفیر امریکا در این کشور را احضار کرد و با شدیدترین لحن به وی مراتب خشم آنکارا را اعلام کرد. از همین رو دیروز «آنتونی بلینکن»، وزیر خارجه امریکا در تماسی تلفنی با «مولود چاوووش اوغلو»، همتای ترک خود، سعی کرد از متحد امریکا در ناتو دلجویی کند. بنا بر بیانیه‌ای که «ند پرایس»، سخنگوی وزارت امور خارجه امریکا منتشر کرد، «بلینکن» در این تماس تلفنی با تسلیت مجدد بابت مرگ شهروندان این کشور، تأکید کرد: «واشنگتن معتقد است پ ک ک مسئول این مرگ‌ها است.»  
با این حال صــــــــبح دیروز «آسوشیـــــــــتدپرس» گزارش کرد، «رجب طیب اردوغان»، رئیس جمهوری ترکیه که همچنان از بیانیه نخست امریکا خشمگین است، در سخنانی بیانیه نخست امریکا را یک «شوخی » خواند و با تروریست خواندن پ ک ک خطاب به واشنگتن گفت: « باید موضع خود را مشخص کنید. با ما باشید یا با تروریست‌ها. اگر ما در ناتو با هم متحد هستیم و اگرمی خواهیم این اتحاد همیشه ادامه داشته باشد. باید با ما صادق باشید.»
نرمش امریکا مقابل ترکیه در این ماجرا در حالی است که به گفته تحلیلگران «شینهوا»، با وجود برخی سیگنال‌های مثبت که از زمان روی کار آمدن دولت «جو بایدن» برای ترکیه ارسال شده است، به نظر نمی‌رسد دو طرف برای ترمیم روابط خود که در دوره «دونالد ترامپ» مخدوش شده بود، عجله‌ای ندارند و هر دو کشور منتظر هستند دیگری دست به اقدامی برای گرم شدن روابط بزند. با این حال از نظر کارشناسان دولت «بایدن» با وجود همه سیگنال‌های مثبت، موضع سختگیرانه‌تری نسبت به «ترامپ» در قبال آنکارا دارد. اما در عین حال نمی‌خواهد متحد خود در ناتو را در مقابل روسیه از دست بدهد و او را به سمت مسکو سوق بدهد.
به گفته «سنان اولگن»، رئیس اندیشکده «مطالعات دیپلماسی و اقتصادی» در استانبول، اگر بایدن بخواهد روابط با ترکیه را اصلاح کند، این کار را نه تنها برای امریکا که برای ناتو انجام می‌دهد. زیرا طی یک دهه گذشته روابط امریکا با متحدان غربی‌اش به قدری تیره شده که چندان دور از ذهن نیست اگر پیوند‌های این رابطه کاملاً از هم گسسته شود. به اعتقاد او «اگر بایدن نمی‌خواهد متحد خود را از دست بدهد، تنها راه معامله با اردوغان است. زیرا اگر این کار را نکند، باید با خطر شکافی دائمی در ناتو روبه‌رو شده و بپذیرد که ترکیه ممکن است به سمت روسیه برود.» یکی از مسائلی که بین دو طرف وجود دارد و مثل خاری به چشم امریکا است، مسأله سامانه پدافند هوایی اس 400 است که «آنتونی بلینکن» آن را غیر قابل قبول خوانده و تأکید کرده: «این همسو بودن با یکی از بزرگترین رقبای استراتژیک ما است.»
«سرکان دمیرتاش»، تحلیلگر سیاسی ترکیه نیز می‌گوید: «هرچند سه هفته‌ای که گذشت، در مناسبات ترکیه و امریکا خوب و عالی نبود. اما اکنون خیلی زود است که بخواهیم درباره روند روابط دو طرف صحبت کنیم. زیرا آنها حتماً تلاش خواهند کرد این بحران را بخوبی مدیریت کنند و روابط آینده خود را در مرزهای تعیین شده و با تمرکز بر منافع مشترک شکل دهند.»

یو اس ای تودی(امریکا):
پس از برائت «دونالد ترامپ» در دومین دادگاه استیضاح، «جو بایدن» که با شعار مبارزه با کرونا و احیای اقتصادی امریکا به صحنه مبارزه آمده بود، تصویری گنگ از رفتار آینده حزب جمهوریخواه و همسویی آنها برای تحقق وعده‌هایش پیش‌رو دارد اما او سرسختانه به دنبال تصویب بسته حمایتی کرونا است.

ایندیپندنت(بریتانیا):
«بوریس جانسون»، نخست‌وزیر انگلیس پس از افتتاح هتل قرنطینه، اعلام کرد این آخرین قرنطینه‌ای است که کشورش خواهد داشت. بسیاری این سخنان «جانسون» را به بازگشایی زودهنگام مشاغل نسبت دادند اما او اعلام کرد که مردم کشورش باید مثبت‌اندیش و صبور باشند چراکه او امیدوار است آخرین محدودیت‌ها در کمترین زمان به پایان برسد.
چاینا دیلی(چین):
اعضای تیم اعزامی سازمان بهداشت جهانی به چین برای کشف منشأ شیوع ویروس کرونا، مدعی شدند روزنامه «نیویورک تایمز» امریکا در گزارش جنجالی خود، امانتداری در نقل قول‌ها را رعایت نکرده و اظهارات آنها را وارونه و انتخابی انعکاس داده است. در حالی که طرف چینی همکاری کاملی با این تیم داشته‌اند.